Artık sezon sonu yaklaşıyor. Stres derecesi yüksek ve telafisi mümkün olmayan maçlara girdik. Şu bir gerçek ki kimse sene başından beri oynanan futbolu beğenmiyor. Birkaç maç dışında takımımız geçen sene bize alıştırdıkları pasa dayalı, coşkulu ve tempolu oynayamadı. Bunun için birçok etken sayabiliriz. Geçen sene kadronun dar olmasından dolayı ister istemez oluşan kadro istikrarı ve hücum oyuncularının dışında ekstra oyuncuların yaptığı ekstra katkılar.

Sizi bilmem ama benim geçen seneye nazaran içime sinmeyen en olumsuz noktası geçen senelerin Trabzonspor’u gibi olmamız. Yani Burak ve Umut şimdi de Drogba. Sadece forvet oyuncularına gebeyiz. Ne defanstan, ne orta sahadan ne de kanat oyuncularından skor anlamında verim alamıyoruz.

Sadece forvet oyuncularımızın atacağı gollere bağlıyız. Tabi geçen seneki kadro yapısından çok farklı bir sistemde oynuyoruz. Fakat benim dikkatimi çeken oyun anlamında bu sezon en tempolu maçımızı Gençlerbirliği maçının ilk yarısında oynamamız. Yani şanssızlık mı, beceriksizlik mi, iştahsızlık mı anlamadım. Hem rakibe pozisyon vermedik hem de defalarca pozisyonlara girip cömertçe harcadık.

Geçmişe dönmek ne kadar doğru olur bilmiyorum ama geçen sene oynanan tempolu ve coşkulu futbola rağmen özellikle eksik görülen mevkiler sağ ve sol kanatlardı. Hep 4-4-2 sisteminde kanatların çok işlevli olması gerektiğinden bahsedip durduk. Geçen sene kanatlarda çoğu zaman Engin, Emre, Rierayı kullandık. Birçok kez Engin ve Emre oynadı. Hem az gol yedik hem de pozisyon anlamında bir sıkıntı çekmedik. Bu oyuncuların adam eksiltip sıfıra inip orta açma özellikleri yoktu ama bizim gibi sürekli hücumu düşünen bir takım için onların defansif anlamda yaptığı katkı çok önemliydi. İşte Gençlerbirliği maçının ilk yarısı bu anlamda geçen seneki Galatasarayı hatırlattı bana.

Hem Hamit hem de Emre hem ofansta hem defansta inanın kusursuz oynadılar. Oyun sıkıştığında hep Selçuka Yektaya yaklaştılar. Rakibi sıkıştırdılar. Anlamadığım şey tamam skor olarak bir şey üretemedik. Ama takım bu senenin en tempolu ve en coşkulu futbolunu oynarken tamamen sistem dışına çıkaracak oyuncu değişiklikleri niye? Amrabat ve Drogba oyuna girdi. O tempolu, pas alışverişleri muhteşem, sürekli pozisyona giren takım gitti, şişirme alışverişler başladı. Topu ayağına alan ileriye şişiriyor. Biz acaba Amrabat’ın yiğenini ve ikizini mi aldık diyorum kendi kendime. Kayserideyden fişek gibi hızlı, çok kolay rakip geçen, bulunduğu kanadı felç eden adam gitmiş, oraya buraya tutarsız bir şekilde orta açan adam gelmiş.

Her zaman söyledim ve söyleyeceğim. Burak ve Amrabat açık alan oyuncusu. Bu tip oyuncular öne geçtiğin maçlarda etkili olurlar. Öyle zannediyorum ki Schalke maçında ikisi de yedek başlayacak. Doğru olan da bu zaten. Ne çektiysek paldır küldür hücum yapmamızdan çekiyoruz.

Herkes biliyor ki biz yeteri kadar pozisyona giriyoruz. Gol de atacağımızdan şüphem yok. Özellikle fatih hocamıza çok güveniyorum. Kendisi bu tür maçların adamıdır ve Schalkeye de mutlaka bir sürprizi vardır.

Fakat beni asıl merak ettiren defansımızın performansı. İnşallah bu defans beni yanıltır da ben de bir sonraki yazımda bu kadar kaygılandığım için kendilerinden özür dilemek zorunda kalırım.

Saygılarımla,