Tarih 19.09.2012 Çarşamba, öğlene doğru 21.45'in heyecanıyla uyanmışım. Akşama kadar geçmek bilmeyen vakti bilgisayar da Galatasaray'la Şampiyonlar Ligi kupasını defalarca alarak geçirmişim. Akşam kendi oynadığım kulübün idmanına zor şartlar altında varmış üstümdeki maç heyecanıyla bir güzel antrenmanımı yapmışım. Buraya kadar masal gibi, gerçeğe dönelim.

İdmandan bir de çıktım ki sokaklarda kimsecikler yok, hoca geç bıraktığı için üzgünüm, artık maçın başlamasına ramak kalmış çünkü. Evimin olduğu bölgeye kadar ne taksi bulabilirsin ne de o saatte bir dolmuş... İçimdeki Galatasaray aşkıyla antrenmanın verdiği yorgunluğa rağmen 2 km den fazla yolu koşarak evime geldim, cüzdanımı alıp taksimi çağırıp gittim maç izlemeye (bazı gereksiz insanlar yüzünden artık 16-17 yıldır evimizden izlediğimiz Şampiyonlar Ligi maçlarını izleyemiyoruz malesef, eski köye yeni adet...). Bütün kafeler tıklım tıklım dolmuş maç izleyebilecek bir tek delik yok ama içimdeki sarı kırmızı sevgiyle maçı izlememe kimse engel olamaz. Uzun arayışlar sonunda maçı ayakta ve ekranın yaklaşık 30 metre uzağında izleyebilcek bir yer bulabildim. Dakikalar 23'ü gösteriyordu golü yemiş geriye düşmüşüz ama olsun üzülmeye gerek yok nasıl olsa çeviririz maçı. Ön taraftan konuşulanları duyuyorum "Umut sakatlanmasaydı iyiydi" diyorlar. Orda biraz üzüldüm açıkçası çünkü umudumuzu asla kaybetmeyiz Umutumuzu kaybetmemiz kötü olmuş.

Bir ara aklıma geldi maç bizim evimizde değil ama sürekli biz atak yapıp arada kontra yiyoruz daha da ilginci bizim taraftarımızın sesi geliyor, ama şaşırmamak lazım zamanında Avrupa'ya hükmeden bu isim her şeye kadir...

İlk yarı bitiyor biraz nefes alma zamanı geliyor. Herkes kritik yapıyor dinliyorum etrafı, "bu maçta yenilmeyiz abi" diyorlar. İkinci yarı başlıyor karşılıklı ataklar, direkten dönen toplar, net pozisyonlar, verilen kurtarılan penaltı ve verilmeyen penaltılar... (Verilmeyenler hep bize verilenler onlara, bunlar harbi şeytan)

Maç bitti tabela 1-0 yenildiniz diyor. Çok uzun zamandan sonra ilk kez bir yenilgiye hiç üzülmüyor, umursamıyorum. Aslanlar gibi top oynamışız çünkü herkesin diz çöktüğü Old Trafford'da. Elimizden gelen her şeyi yapmışız. Ömrümde ilk kez Manchester United takımının elinin ayağına dolaştığını ve 10 kişi ceza alanının içine hapsolduklarını görmüşüm. Verilmeyen penaltı, hakemin yanlış kararları umrumda değil ki. Biz böyle yürekten oynadığımız sürece söyleyin kaç kere yenilebiliriz?

Maç sonunda yenilen taraf olmadı. Manchester 3 puanı kazandı biz de itibarımızı kazandık ve moralimizi yükselttik. Düşünün öyle bir maç ki onlar kazanıyor ancak maçın adamı (Hamit Altıntop) bizden seçiliyor UEFA tarafından. Bu her şeyi fazlasıyla anlatıyor galiba.

Sonuçta mutlu ve umutlu evime dönüyorum helal olsun aslanlarımıza artık hepsi gerçekten Galatasaray'lı oldular. Biz de başka takıma gol atılınca o takımın adamı olmazsın böyle büyük maçlarda büyük oynayınca olursun...

Çok güzel bir gelecek bizleri bekliyor imparator eşliğinde kork bizden Avrupa...

FATİH'İN ASLANLARI FETHE GELİYOR.